ACTING STRAIGHT
HET VERHAAL.
Wie niet bekend is met de gayscene en afgaat op (achterhaalde) stereotypes, denkt aan een cultuur van flamboyantie en vrouwelijkheid. Maar juist mannelijkheid is het hoogst haalbare. Op datingapps wemelt het van de foto’s van gebeeldhouwde torso’s met stoere blik, gesprekken worden zo sec mogelijk gevoerd (‘Hey man’) en dan is daar ook nog die telkens terugkerende hashtag #mascformasc, codetaal voor mannelijk zoekt mannelijk. Anderen zijn nóg directer, die gebruiken #nofemme in hun profiel.
Uit een onderzoek onder vijfduizend mannen van het Britse homotijdschrift Attitude in 2017 bleek dat 71 procent afknapt op vrouwelijke trekjes in een man. Hoe komt het dat de gayscene mannelijkheid verheerlijkt? In de documentaire 'Acting Straight: mannelijkheid in de gayscene' onderzoeken Tofik Dibi en ik hoe dit tot uiting komt. De film legt bovenal een ongemakkelijke waarheid bloot: ook al is Pride het mantra van de gay community, schaamte om niet mannelijk genoeg te zijn heeft veel homo’s nog steeds in de ban.
DE FILM.
DE PRODUCTIE.
Acting Straight is ontstaan vanuit een zelfonderzoek bij Tofik Dibi en mij. We merkten op dat de gayscene een harde plek kan zijn, eigenlijk het tegenovergestelde van wat je zou verwachten van een groep mensen die uit de kast komen. Volgens het populaire zelfhulpboek The Velvet Rage (2005) van de Amerikaanse therapeut Alan Downs lopen veel homo’s een trauma op omdat ze zich al op zeer jonge leeftijd realiseren op te groeien in een wereld die hen verwerpt. Op volwassen leeftijd uit zich dit door hyperzelfbewustzijn en overcompensatie om geliefd en geaccepteerd te worden. Zoals door een vlammende carrière of perfect sportschoollijf.
Uiteindelijk is de masc for masc-cultuur geïnternaliseerde homofobie. Wie te veel afwijkt van wat als mannelijk wordt gezien, wordt daar op jonge leeftijd voor gestraft. Als dat er vroeg in zit is het moeilijk af te leren. Daardoor blijft het na je coming-out een intern gevecht, omdat het zo in je brein zit. Voor veel homo’s is de sportschool de makkelijkste weg naar mannelijkheid. Ze willen zich veilig in de heterowereld kunnen bewegen en vinden dat vrouwelijke homo’s hun een slechte reputatie geven. Dit inzicht is uiteindelijk de aanleiding geweest om hier een film over te maken en verandering teweeg te brengen.
Mijn rol
Regie, scenario en camera
Release
Augustus 2019
Lengte
25 minuten
Filmlocatie
Nederland
Productiejaar
2018 - 2019
Omroep
VPRO
Meer info op
vpro.nl
Als iederéén zegt dat mannelijkheid een persoonlijke voorkeur is, is het dan nog wel zo? De scheidslijn is dun. Hoe over dit ideaal wordt gecommunniceerd lijkt eerder op discriminatie. Het lijkt op gepeste mensen die zelf gaan pesten.
DE MEDIA.
De documentaire werd breed uitgemeten in de Nederlandse media. Zo verscheen er een uitgebreid artikel in NRC, in Linda Magazine, op Vice en op KRO-NCRV's How to be Gay van Margriet van der Linden. In het NPO1 radioprogramma Met het oog op morgen gingen Tofik en ik ook in gesprek over het onderwerp.
Daarnaast besteedde het Parool specifiek aandacht aan de première van de documentaire en riep het uit tot feestje van de week. Lees het hier terug.
